Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Απένταρη ξανά

Πως τα καταφέρνω και μια ζωή μένω απένταρη που τις 15 του μήνα δεν ξέρω.

Κάθε αρχή του μήνα κάμνω μια λίστα με τα expenses μου. Δάνειο Αυτοκινήτου, δάνειο διακοπών(επιβάλλεται αφού δεν φυλάω), νυχού, πεζίνα. Τα βασικά εν τούτα.

Άλλα: ασφάλειες (που παίζω πελλόν και πλερώνει ο παπάς), car service, dentist, Gynecologist.

Δεν βγαίνω πλέον σχεδόν καθόλου, δεν πίνω. Πάω για τα καφεδάκια μου και φυσικά ταβερνάκια και ξένες κουζίνες πάντα σε λογικά πλαίσια.

Επιβάλλεται ψώνια κάθε μήνα. ενα εκατοστάευρο (πολύ ταπεινό ποσό για ψώνια)

Έχω ένα πρόβλημα όμως. Αντί να παθαίνω όπως την πελλή για κομμωτήρια, γυμναστήρια, σπα και ψώνια αμέτρητων ωρών στα καταστήματα....παθαίνω κρίση όποτε πάω σε περιπτερο και φαρμακείο.

Τρελλαίνομαι να καθομαι να χαζεύω όλα τα είδη από: περιοδικά, καφέδες, cd's, πίσσες, κάρτες, βιβλία κλπ. Οι περιπτεράδες της γειτονιάς μου εμάθαν με κυριολεκτικά. Ξέρουν ότι πρώτα με το που θα μπω θα προχωρήσω στο ψυγείο παίρνοντας ένα Κύριο Καφέ (mr. Brown θεϊκός καφές) με γάλα και ζάχαρη. Μετά προχωρώ στα καλλυντικά όπως κρέμες σώματος, wet tissues-i just love them- σαμπουάν κλπ.

Συνέχεια προς τις σερβιέττες. ουαο έφκαλεν καινούρια η every day, ουου ιντα ωραίες τουτες οι invisible freshness! Και επιστρέφω πάντα στην ίδια σκέψη: όταν θα κάμει λίστα η μάμα σου γράψε τζαι τες σερβιέττες τζαι κανεί. Ναν καλά ο παπάς, που μου αγοράζει ακόμα. Συνεχίζω με περιοδικά...τι δωράκια έχουν, ποιαν ανορεξική έχουν εξώφυλλο, τι έχει το cosmopolitan και αρέσει τόσο πολύ στην μουζούρα 2.

Φτάνω στο ταμείο......πίσσες πολλές πίσσες....σοκολάτες...πολλές σοκολάτες...αναπτήρες ου τι ωραίοι αναπτήρες (οκ ποτέ δεν αγοράζω αναπτήρες-κλέβω απο τις μουζουρέλλες μου)

πίανω, πιάνω, πιάνω...πληρώνω, πληρώνω, πληρώνω. Φεύγω και όταν φτάσω δουλειά...γαμώτο εξέχασα να πιάσω τσιγάρα (ένας νόρμαλ καπνιστής εν τα ξεχάνει)

Στο φαρμακείο η κατάσταση χειροτερεύει...αφορμή βοήθα με να πιάσω φάρμακο των φακών και φέυγω με ένα λογαριασμό 100 ευρώ.

Tελικά ξέρω γιατί μένω απένταρη...(I lied at the beginning of this post)

Σήμερα σηκώθηκα και λέω η κατάσταση αυτή πρέπει να σταματήσει. Έμπορω άλλο να μου λαλεί o daddy ότι είμαι ανεύθυνη. A friend - Colleague of mine prepared for me 5 envelopes indicating the date of every monday in September. She told me to separate my salary in these envelopes and have a maximum spending amount of 30 - 40 euro for every week. in each envelope. With this method including my basic expenses i can save up to 200 - 250 euro per month.

am very optimistic about it

Any more ideas?

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Childhood

Επεθύμησα...

- τα γαριδάκια του πιιιιιιπ (σιγά να μεν καμω διαφήμιση) που αγόραζα που το περίπτερο στα 5 μου τζαι ήταν 5 σεντ
- την νουτελλούα που είσιε έναν ινδιάνο έξω (οξά ήταν κορούα?) πρέπει, επειδή εισιεν έτσι φτερό πάνω στην κκελλέ.
- Τον παπά μου να κόφκει λίρες που το δέντρο όπως έλαλεν τζαι να μου διά κάθε μέρα πόκετ μάνι.
- Τα παπούτσια μου τα L.A. GEAR που ανάφκαν τζε λαμπούες. Τα φορούσα μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και φυσικά πιο πολλά νύχτα.
- τα ππιριλιά τζε τα στρατιωτούθκια που επαίζαμε στην αυλή τηs γιαγιάς μου
- την φέττα ψωμί (βλ. κόρτα) πατωμένη με ζάχαρη τζε μαργαρίνη(η μαργαρίνη με το ξανθό αγοράκι) ένα πράμα να θυμούμαι τα packages...
- τις μοίρες καρπούζι που ετρώαμε γυρώ που την λεμονιά τζε εγινούμασταν χτιτζιον τζε εκολλιτσιαζαμε
- τον παππού μου που μας έφερνε φοινίτζια που τες αραπιές

Δεν θα ξεχάσω

- την μάνα μου που μας εβούραν με τες κουτάλες τες ξύλινες να μας δέρει. Πάντα με επιτυχία.
- τον παπά μου που απλά έφκαλλεν την ζώνη. Με να βουρήσει με τίποτε. Εξαφανιζούμασταν και τέλος καλό όλα καλά.
- την γιαγιά μου που έβαλε μου την κουβέρτα που πάνω μου ενώ είχα 40 πυρετό, επειδή έκλαια.
- το σαραβαλάκι της μάνας μου που έρκετουν κλαμένη καθε μέρα επειδή το πιιιιιπ (σιγά να μεν καμω διαφήμιση) άφηνεν την στον δρόμο. (μάλλον δυσφίμηση θα κάμω)
- ο γύρος με πολλή ταχή που τον ΠΑΛΑΟΝΤΑ βλ κέννετυ (κάμνω διαφήμιση)
- το φαρίν λακτέ
- την μοτορούα του παπά μου που εκαθούμαστανμε την αρφή μου να παμε σχολείο. στα ανήφορα εκατεβεναμεν για ένα κούντημα ώσπου να ξαναψει. Στο κατήφορο δε, ήταν μεγάλη η χαρά μας.
- το λεωφορειάκι του νηπειαγωγείου και την αμμοδόχο στην αυλή
- τον αγαπημένο μου παιδίατρο
- ότι την ζωή μου την χρωστάω στον παππού μου και σε ένα γιατρό στην Λεμεσό. (granppa inisted on visiting him and in matter of hours I was out of the coma situation)

θα μπορούσα να γράψω βιβλίο αλλά είπα να σημειώσω μερικά. Excuse my spelling mistakes

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Διακοπές 4 ever

Part 1
Οι διακοπές έχουν τελειώσει. Ανανεώθηκα, ηρέμησα, κοιμήθηκα, εκτονώθηκα, κολύμπησα, γέλασα…ευτυχώς δεν έκλαψα.
Με το αμόρε μου περάσαμε πανέμορφες στιγμές στην Πάφο, Ένιωθα απλά ότι μόνο εμείς υπήρχαμε. That’s the whole point right?
(σημαντικό: ένας κολλητός του αρραβωνιάστηκε και ένα ζευγάρι φίλοι του που απλά είναι μαζί 7 χρόνια, περιμένουν παιδί) πέραν από την χαρά για τα παιδιά, αντιλαμβάνεστε πως η πρώτη μου σκέψη ήταν, άτε επιτέλους συγκινηθεί και ο δικός μου. Μπα..

Part 2
Συνεχίζω τις διακοπές μου με τις μουζούρες. Προορισμός; Αγία Νάπα φυσικά Έβγαζα ρούχα από την μεγάλη τσάντα και τα έβαζα στη μικρή. Διακοπές με μουζούρες σημαίνει κούραση, γέλιο μέχρι σκασμού, αϋπνία, πόνος στα πόδια από τον πολλή χορό, ποτό και μεθύσι.

Πάμε στα apartments. Ξεκούραση μέχρι το βράδυ, γκρίνια, ύπνος, φαί, τσιγάρο. Με δυσκολία καταφέραμε και ετοιμαστήκαμε για Black n White κατά τις 2.
Δεν σταματήσαμε να χορεύουμε όλο το βράδυ. Ένας καλός Λεμεσιανός σιεσοευρωπούλλης…μας κέρασε του κόσμου τα σφηνάκια. Ποτό δεν χρειάστηκε να παραγγείλω καν αφού με πιάσανε λίγο τα σφηνάκια. Honestly ήταν ο πρώτος άντρας που δεν είχε κάτι πονηρό στο νου του. Ένα μεγάλο μπράβο. Ούτε να μας παίξει τον γκομενιάρη, ούτε να σύρει σπόντες, σάχλες κλπ. Κύριος.

Μέχρι να περπατήσουμε προς το διαμέρισμα, εμιλήσαμε ούλλου του κόσμου. Αστεία γέλιο κλπ. Πάντα σεμνά. Αλλά το μίνι μέχρι το λαρύγγι απαραίτητο. Η μουζούρα ένα σκνίπα στο μεθύσι. Βλέπετε post δείξε μου τον φίλο σου. Η μουζούρα δύο…χωρισμένη. βλ. επίσης post δείξε μου τον φίλο σου.

Part 3
Επόμενη μέρα μας βρίσκει σε ταβέρνα στην Δερύνεια για να φάμε κλέφτικο. Ο μαγαζάτορας είπε ότι ψάχνει νύφη για ένα παιδί που δουλεύει εκεί. Το παιδί το πλούσιο με τα χωράφκια δεν έιχε πάει ακόμα δουλειά. Προτείναμε της Μουζούρας 1 να δώσει το τηλ της. Στο κάτω κάτω τι είχε να χασει??

Το βράδυ πάμε να τον βρούμε μαζί με την παρέα του. Στον δρόμο κάναμε προβλέψεις για το πώς θα μοιάζει.Μας είπε να τον βρούμε σε γνωστό μπαράκι της Αγίας Νάπας, βλέπε high class bar. Με το που τον βλέπουμε αυτόν και την παρέα του…κόκαλο εμείς…

Μια κκελλέ πιο κοντός που την φίλη μας, μαλλί καρέ, κασιασμένο, παπούτσι χτιτζιόν σαννα τζαι ήρτεν που τα χωράφκια του τζινη την ώρα. Επιμένω όμως φιλενάδα…ότι χωρίς τα πιο πάνω ο άνθρωπος εθωρκετουν με λλίην προσπαθεια. Η δε φίλοι του, επιτυχία..εβλέπαν μας που πάνω ως κάτω σαννα τζε ειπαμεν τους ότι ήμασταν βραζιλιάνες, ρωσσίδες, ότιδήποτε. Hello από Λευκωσία είμαστε. Σιγά το πράμα…

Επιναν την Σμιρνόφ με το καλαμούδιν και επήαν να δούν και τον Ρουβά και άρεσε τους κιόλας. Ελαλούσαν το με ένα ενθουσιασμό. Το μόνο θετικό είναι ότι εκάμναν αστεία και εμιλούσαν μας σαννα και μας ξέρανε για χρόνια. Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά από τα γύρω χωριά σε κάνουν να νιώθεις φιλόξενη. Ήπιαμε τα strawberry daquiri μονορούφι. Εξαφανιστήκαμε.

Part 4
Επόμενος προορισμός μας Black n White. Μετά δεν ξέρω πως και γιατί με πείσανε να πάμε πλην 2 . Εμένα τζιμέσα φακκά μου. Απλά δεν μπορώ να είμαι Αγία Νάπα και να πηγαίνω σε τόπους που βρίσκεται όλη η Λευκωσία. Φτάνουμε εκεί γύρω στις 330 και ο κόσμος έξω να περιμένει με μιαν αγωνία άμπα τζε εν τους βάλουν μέσα στο πιο τέλειο high class κλαμπ. Έλεος δηλαδή. Άρχισα να γίνομαι σπαστική. Σιγά να μεν κάτσω να καρτερώ να μπω τόση ώρα. Ευτυχώς στα 5 λεπτά βρήκα ένα γνωστό μου και μπήκαμε.

Ο κόσμος πατάς με πατώ σε τζαι πίττα στο ποτό. Ευτυχώς που το πρόγραμμα ήταν καλό. Αλλά εν μου έφτιαχνε την διάθεση. Είχα ύφος και στάση που πάντα περιπέζω να τα βλέπω σε άλλες. Ναι ναι στες Λευκωσιάτισσες. Τι να κάμουμε, Έχουν μας για ξινισμένες. Οι πιο πολλές έτσι ενι πάντως. Οι μουζούρες όμως ποτέ. Εμείς τα σπάμε μέχρι πρωίας και δεν υπολογίζουμε κανένα. Ακόμα και ο Λεμεσιανός είπε μας ότι πρώτη φορά εγνώρησε έτσι Λευκωσιάτισσες. Λεμεσιανός - σι πουα. Αλλά το βράδυ εκείνο με τίποτα δεν μπορούσα.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν πήγαμε τουαλέτα. Βλέπω μια φάουσα πλάσματα πάνω να στέκουνται και να τρώνε. Λαλώ της φίλης, μα τι κάμνουν τούτοι δάμε; Διάλειμμα;
Όχι μου λέει τρώνε κούπες, πουλάνε εδώ. Έμεινα τα. Μα τούτοι λαλώ μέσα μου εν οι high class; Κούπες ρε παιδκιά? ?Εμασουλούσαν τζε ελαδκιάζουνταν όπως τα μωρά.

Γιατί να μεν ψήνουν σιταροπούλες στα κάρβουνα? Ευρωπαϊκές τζιολάς που εν κολλούν στα δόντια.

Φεύγουμε κατόπιν ανυπόφορης ιδιοτροπίας μου. Σοβαρά έτσι παραξενιές εν τες κάμνω αλλά…ήταν πέρα των δυνατοτήτων μου.

Φάνω στο συμπέρασμα για τα αίτια παραξενιάς μου.
Επόνουσαν τα πόδκια μου που την προηγούμενη νύχτα .Οι κάλλοι μου εφτάσαν ως πάνω στες κούπες.
Επείνασα
Επεθύμησα το αμόρε μου
Εν ήπια να γίνω σκνίπα να μεν με κόφτει. 2 ποτά θα ήθελα όι παραπάνω.
Ο κόσμος που επαιρνούσε που δίπλα μου τζε επατουσεν με.
H Λευκωσία που είδα προσπαθώντας σε διακοπές να την αποφύγω.

Part 5
Επόμενη μέρα. Θάλασσα και επιστροφή στην Λευκωσία. Σπίτι με το αμόρε. Αμήν.

Σούλλα μου είσαι ένα αστέρι.
Νυχτερίδα μου τι θα κάμουμε πόψε? Ακορντεόν