Η εκμετάλλευση στον χώρο εργασίας

Είναι γεγονός! η Μουζούρα μετά απο ενάμιση χρόνο και πάλι αλλάζει δουλειά.

Αφού έχω δουλέψει τόσο πολύ σε σημείο που αν δεν εκλαία πριν να κοιμηθώ δεν ηρεμούσα. έχασα κάθε επαφή με τον κόσμο, το αμόρε μου και γενικά την κοινωνική μου ζωή. Έβλεπα εφιάλτες ή δεν κοιμόμουνα καθόλου.

Αλλά από την άλλη το ευχαριστήθηκα. Έδειξα τις ικανότητες μου η δουλειά μου τελείωσε με επιτυχία και όλα αυτά για να ακούσω από τον εργοδότη μου ένα 'Μπράβο πολύ καλή δουλειά' ααα να μην είμαι άδικη ... είχα και ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. το αγνοώ και ετοιμάζομαι για την επόμενη αποστολή στην δουλειά.

και τσουπ ξαφνικά έρχεται η καινούργια υπάλληλος. μικρή νεαρή χαρωπή - πηδηχτούλα.(πρώτη της δουλειά) όλο νάζι και χαρά. στον ένα μήνα εργασίας έγινε η προστατευόμενη του μάστρου...μυστικά ψου ψου ψου, τηλέφωνα και ματιές ύποπτες. skills όμως τίποτα. έγινε το τμήμα ανάστατο. δούλευα και εγώ και η συνάδελφος (φίλη), για 2 ατομα αφού έπρεπε να διορθώνουμε τα λαθη της.

βγάζαμε φωνή.....παράπονα....διαμαρτυρίες....μούζι να έχει η εργασία κοντά στο νάζι και την ξετσιπωτιά!

Είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου....ώσπου έρχεται στον δρόμο μου μια καλή ευκαιρία με 500 ευρώ παραπάνω. το μαθαίνουν τα πάνω κεφάλια και εκαναν την υπέρτατη προσπάθεια να με κρατήσουν στην εταιρεία.....και άρχισαν να σκέφτονται με το επάνω κεφάλι (for once)

αφού με ευχαρίστησαν για την δουλειά που τους προσφέρω και με έκαναν φινιτζιάν ανταμιφθηκα με 70 ευρώ αύξηση....καθαρά ε...να μην ξεχνιόμαστε.

η πρώτη μου σκέψη: δεν τα βάζετε του κ..... σας?
η δεύτερη μου σκέψη: δεν τα βάζετε του κ..... σας?

τους ευχαριστώ για την υπέροχη αύξηση και τους δίνω την παραίτηση μου

και έχω πλέον καταλάβει πως πάνε μπροστά τουτοι οι ανθρώποι......προσλαμβάνουν όσο πιο μικρές και ξετσίπωτες, τις κάνουν θεές, ελέχουν και την κάτω περιοχή, κερατώνουν ασύστολα, οι μικρές τσιμπούν και φυσικά δουλεύουν σαν σκλάβες (not) για να ικανοποιήσουν τον αφέντη τους

Μας έφαγε το τσουλί αλλά έχουμε και κάποια αξιοπρέπεια Λυπούμαι που απλά am not one of them......

Δέκα μέρες μετά δίνει παράιτηση και η φίλη μου...... σε 2 εβδομάδες 2 γραφεία θα αδειάσουν και η μικρή θα μείνει μόνη με τον μάστρο.....καλέs επιτυχίες!!!

Οι περιπέτειες μιας Μουζούρας

Ιούνιος
περίοδος που εν κινούμε στο γραφείο
φύρνουμε που τις πρόβες του χορού αφού κοντεύει η παράσταση – χάνω κιλά
Βαρκούμαι να εξυπηρετήσω οποιονδήποτε στο γραφείο
Βλέπω μαυρισμένους και χτιτζιάζω
Κάμνω συλλογή με προσκλητήρια γάμου και πιάνουν με οι μελαγχολίες…why them?
Βλέπω κατσαρίδες, πεταλίνες και οτιδήποτε άλλο αηδιαστικό έντομο. (έχω εντομοφοβία) τζίνα που εν του σιερκού μου πιάνω τον αναπτήρα και κρούζω τα.

Ιούλιος
Τελειώνει η παράσταση χορού με το καλό και τελειώνει και το ‘τρώω ότι έβρω μπροστά μου απλά επειδή γυμνάζουμε’
Βαρκούμαι να εξυπηρετήσω οποιονδήποτε στο γραφείο (2)
Πάω λίες μέρες διακοπές. Μαυρίζω. Όχι δεν φαίνομαι αραπού ακομα. Θέλει δουλεία το μαύρισμα. Είναι και αυτό μια τέχνη να το πετύχεις.
Μπαίνει νυχτερίδα μεσα στο σπίτι και πετά ανέμελα από δω και απ’ εκει.
Ερχεται το αμόρε για φαγητό σπίτι μου for the first time.

Αύγουστος
Βαρκούμαι να εξυπηρετήσω οποιονδήποτε στο γραφείο (3)
Πάω διακοπές με το αμόρε. Εγώ να θέλω να πιέννω θάλλασα και να κοιμούμαι και το αμόρε να έχει όρεξη για έξω κλπ. Αντιστραφήκαν οι ρόλοι μας
Να παίρνω μια φάουσα πράματα μαζί μου που δεν τα χρησιμοποίησα και απλά τα έφερα τσαλακωμένα σπίτι.
Μαύρισα έγινα αραπού.
Να μεν κουτσιά να κάμει την πρόταση γάμου. Μια να το παίζω δύσκολη, μια να το παίζω άνετη, μιαν να νευριάζω τζε να με πιάνουν τα σπαστικά, μιαν να πιέννουμε ρομαντικά να δούμε τα αστερκα (πέσε, πέσε τζε βάλε βάλε ευχές εστερεψα) αλλά το μονόπετρο πουθενά.
Να είμαστε σε παραλιακό παγκάκι να τρώμε, να περνούν οι πεζοί, ποδηλάτες κλπ, και 1 ζευγάρι να φκάλει τα μάθκια του 10 μέτρα πιο κάτω ανενόχλητο χωρίς καν να κρυφτεί.
Να πιέννουμε 15αυγουστο στο χωριό του με όλο του το σόι και να φεύγω με ικανοποίηση γιατί όχι μόνο πιστεύω πως πέρασα τις εξετάσεις από τους συγγενείς αλλά κάναμε και αρκετό bonding με την οικογένεια.
Αγόρασα ποδήλατο για να πηγαίνω δουλειά. Όχι ότι το παίζω ευσυνείδητη για το περιβάλλον απλά λυπούμαι να καταλιώ πεζίνες και να φθείρω το αυτοκίνητο μου 8 ώρες μεστον λάλλαρο για διαδρομή 5 λεπτών. Όχι περπατητή δεν πάω!!!

Coming up next:
Να μάθω ποδήλατο. Είναι αλήθεια…δεν ξέρω ποδήλατο.
Θα περάσουμε το next weekend στην Αγία Νάπα με τους δικούς μου και το αμόρε.(μία του και μία μου)
Θα έχω κι άλλη άδεια όταν όλοι σχεδόν θα έχουν επιστρέψει.

xxxx

RIP

....Rest in Peace.....

Always in our hearts...

Ο φανατισμός για το ποδόσφαιρο

Ημέρα Δευτέρα 13 Απριλίου. Ώρα 7.00μμ. Περιοχή Μακαρίου Λευκωσία, café Da Capo.
Καθώς πίναμε το καφεδάκι μας με το αμόρε, έρχονται 2 πολύ γνωστοί ποδοσφαιριστές του Αποελ μαζί με τα μωρά τους, τα οποία ήταν δεν ήταν 4 χρονών.
Φεύγοντας από το cafe προσπερνώ τους δύο μπόμπιρες και καθώς περνώ από δίπλα τους ακούω το ένα από τα δύο να φωνάζει με όλη του την δύναμή σε σημείο που πετάχτηκαν οι φλέβες του που τον λαιμό του:

‘Πούτσα, πούτσα, Ομόνοια πουτάνα’

Και σταματώ, γυρίζω πάνω στον μικρό για να πειστώ ότι ναι εν τουτος που μιλά έτσι. φαίνεται ο καλός μπαμπάς του φώναξε γιατί με είδε το πώς ξαφνιάστηκα, αφού και το παιδί θαύμα, έμεινε και αυτό να με βλέπει.

Συζήτηση που ακολούθησε:

Εγώ - Σοβαρομιλά ο μικρός ?
Αμόρε (αποελίστας) – ε σιγά τα μωρά μεγαλώνουν μέσα στα γήπεδα τι θες να λαλούν?
Εγώ με ειρωνεία - εμμμ συνθήματα για την ομάδα τους…..???dull!

Και φτάνω στο συμπέρασμα ότι οι Αποελίστες δεν μαθαίνουν να αγαπούν την ομάδα τους αλλά να μισούν τις υπόλοιπες ομάδες και κυρίως εμάς τους Ομονοιάτες, τα κινεζούθκια, τα κουμμουννούθκια.

Δεν λέω φανατισμός υπάρχει παντού από ένα αριθμό οπαδών, από όλες τις ομάδες. Αλλά τι μαθαίνουν τούτα τα μωρά?? Απίστευτο. Εμάς ο μικρός μας είναι 6 χρονών ποτέ μα ποτέ δεν τον άκουσα να μιλά έτσι. Κι ας είναι όλη μέρα στα γήπεδα. Καλέ τι λέω ούτε καν τον παπά μου εν άκουσα να μιλά έτσι που είναι ναι άρρωστος Ομονοιάτης. Κρίμα και πάλι κρίμα που δίνουν έτσι ανατροφή στα παιδιά τους.