Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Ο φανατισμός για το ποδόσφαιρο

Ημέρα Δευτέρα 13 Απριλίου. Ώρα 7.00μμ. Περιοχή Μακαρίου Λευκωσία, café Da Capo.
Καθώς πίναμε το καφεδάκι μας με το αμόρε, έρχονται 2 πολύ γνωστοί ποδοσφαιριστές του Αποελ μαζί με τα μωρά τους, τα οποία ήταν δεν ήταν 4 χρονών.
Φεύγοντας από το cafe προσπερνώ τους δύο μπόμπιρες και καθώς περνώ από δίπλα τους ακούω το ένα από τα δύο να φωνάζει με όλη του την δύναμή σε σημείο που πετάχτηκαν οι φλέβες του που τον λαιμό του:

‘Πούτσα, πούτσα, Ομόνοια πουτάνα’

Και σταματώ, γυρίζω πάνω στον μικρό για να πειστώ ότι ναι εν τουτος που μιλά έτσι. φαίνεται ο καλός μπαμπάς του φώναξε γιατί με είδε το πώς ξαφνιάστηκα, αφού και το παιδί θαύμα, έμεινε και αυτό να με βλέπει.

Συζήτηση που ακολούθησε:

Εγώ - Σοβαρομιλά ο μικρός ?
Αμόρε (αποελίστας) – ε σιγά τα μωρά μεγαλώνουν μέσα στα γήπεδα τι θες να λαλούν?
Εγώ με ειρωνεία - εμμμ συνθήματα για την ομάδα τους…..???dull!

Και φτάνω στο συμπέρασμα ότι οι Αποελίστες δεν μαθαίνουν να αγαπούν την ομάδα τους αλλά να μισούν τις υπόλοιπες ομάδες και κυρίως εμάς τους Ομονοιάτες, τα κινεζούθκια, τα κουμμουννούθκια.

Δεν λέω φανατισμός υπάρχει παντού από ένα αριθμό οπαδών, από όλες τις ομάδες. Αλλά τι μαθαίνουν τούτα τα μωρά?? Απίστευτο. Εμάς ο μικρός μας είναι 6 χρονών ποτέ μα ποτέ δεν τον άκουσα να μιλά έτσι. Κι ας είναι όλη μέρα στα γήπεδα. Καλέ τι λέω ούτε καν τον παπά μου εν άκουσα να μιλά έτσι που είναι ναι άρρωστος Ομονοιάτης. Κρίμα και πάλι κρίμα που δίνουν έτσι ανατροφή στα παιδιά τους.