Questions:

Aναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μετρά σε μια φιλία.
Τι είναι αυτό που κρατά μια φιλία για χρόνια.
Η πόσο τελικά ξέρουμε την φίλη που έχουμε δίπλα μας? Μήπως έχουμε παρεξηγήσει τον όρο φιλία ??
Ποιος είναι ο πραγματικός φίλος? Αυτός που χτυπιέται κάθε νύχτα στα κλαμπ μαζί σου ή αυτός που και μήνες να μιλήσετε ξέρεις ότι όποτε μα όποτε τον χρειαστείς θα είναι εκεί? Δυστυχώς δεν μπορούν όλοι να σκέπτονται το ίδιο και μη εγωιστικά.

Ο φίλος δεν είναι απλά αυτός που χαίρεται με την χαρά σου και σέβεται τις επιλογές σου. Είναι αυτός που θα σου κρατήσει το χέρι μέχρι το τέλος.

Και αυτό ισχύει όταν αλλάζεις τρόπο ζωής. Επειδή βρήκες έναν άνθρωπο στη ζωή σου που θέλεις να κρατήσεις είναι κακό? Δεν νομίζω ένας άντρας, να θέλει μια που να χτυπιέται μέσα στα κλαμπ 3 – 4 φορές την εβδομάδα και να πίνει. Και γενικά πιστεύω πως τέτοια συμπεριφορά θα μπορούσε να απωθήσει το άτομο που έχεις δίπλα σου. Όπως και να χει ο καθένας κάνει τις επιλογές του και οφείλει ο άλλος να το σεβαστεί.

Όλοι είναι φίλοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Γιατί;;

Πολλές φορές καθώς οδηγώ έρχονται άτομα από το ΚΕΝΘΕΑ και μου πουλούν το περιοδικό τους που στόχος του είναι η εκστρατεία ενάντια στα ναρκωτικά. Κάποτε με πιάνει το εγωιστικό μου και δεν αγοράζω, κάποτε ναι. Εγωιστικό επειδή κάνω και την εγωιστική σκέψη πως αν δεν θέλεις δεν μπλέκεις στα ναρκωτικά και είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους. Ή πάντα κατηγορούσα τις οικογένειες των ατόμων αυτών για την κατάντια των παιδιών τους.

Χθες συνόδευσα έναν παιδικό παλιό φίλο στην τελευταία του κατοικία και η αιτία ήταν τα ναρκωτικά. Χρόνια είχα να τον δω αλλά πάντα μάθαινα τα νέα του. Παντρεύτηκε έκανε ένα μωρό ( 4 - 5 ετών τώρα), και τους τελευταίους έξι μήνες ήταν καθαρός και δούλευε ενάντια στα ναρκωτικά. Ένας άσχημος οικογενειακός τους καβγάς οδηγεί την γυναίκα του στην εντατική-σε κωματώδη κατάσταση. Ένα μήνα μετά, τον βρίσκουν νεκρό από υπερβολική δόση.

Φαίνεται δεν άντεξε τις κατηγορίες ότι αυτός οδήγησε την γυναίκα του στον θάνατο - αφού αποφάσισαν οι γονείς της να την αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα.

Ποτέ πια δεν θα κατηγορήσω – ούτε θα περιφρονήσω τα άτομα αυτά. Αυτό που μένει είναι ο πόνος και το γιατί. Και η μάνα που χθες το μόνο που ρωτούσε ήταν για ποιον από τους δύο θα πρεπε να κλάψει και ένα μωρό να ζητά τους γονείς του. Γιατί σαν κοινωνία επιτρέπουμε να γίνει αυτό;

Μια εκδρομή διαφορετική

Ξεκινούμε με το αμόρε για μια εκδρομή προς Κακοπετριά. Στην πορεία κάνουμε ένα διάλειμμα για τσιγάρο (πήγαμε με την μοτόρα). Και μου λέει έτσι ήρεμα και ωραία… «θα πάμε στο χωριό μου» … βλέπε παππούς γιαγιά και μητέρα του (I’ve already met his mom). Η χαρά μου απίστευτη αλλά φυσικά και δεν το έδειξα. Ωραία λέω και μέσα μου χίλιες σκέψεις όπως …. Πως γίνεται το αμόρε μου που δεν θέλει να ακούσει για σοβαρές καταστάσεις να με πάρει στο χωριό? Μήπως είναι κάτι συνηθισμένο γι αυτόν? εγώ ξέρω πως, ετόλμησες τζε επαρουσιάστηκες σε χωριό με κορούα/κοπελλούι ετέλιωσε είσαι χαρτωμένος.

Ξεφεύγω που τες σκέψεις και προχωρούμε προς το χωριό. Φτάνουμε μετά από μια ώρα διαδρομής. Αν δεν ήμουν εγώ πάνω στην μοτόρα είμαι σίγουρη θα την έκανε σε μισή ώρα. Good for him. Γνωρίζω την γιαγιά. Συμπαθέστατη. Ένιωθα τα βλέμματα της καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας (η πιο δύσκολη εξέταση είναι να σε εγκρίνουν τα ‘πεθερικά’). Ο παππούς δε, με κατέπληξε. Μου θύμισε τον δικό μου παππού, ομορφάνθρωπος, στητός σαν εικοσάχρονος, χαμογελαστός και δυναμικός. Μου έκαναν ξενάγηση στο διώροφο σπίτι και στην αυλή και μου είπαν ότι όταν θα κάνει τον σιουσιούκκο η γιαγιά νε με φέρει το αμόρε μου να δω πως φτιάχνεται.

θα έρτω και δεύτερη φορά? Τέλεια σκέφτομαι. Είμαστε σε καλό δρόμο. Ο παππούς από την άλλη με άφησε άφωνη. Μου δείχνει το κάτω ανακαινισμένο σπίτι και μου λέει ‘Απ’ όλα έχει εδώ. Έχει και ένα κρεβάτι για σας να έρχεστε όποτε θέλετε μάνα μου.

Ξαφνικά ο ήλιος έλαμψε περισσότερο….τα λουλούδια μύρισαν πιο ωραία…τα πουλιά κελαηδούσαν… η σούβλα έβγαλε τζιαλλο καπνό.....ΝΑΙ ΚΑΛΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΝΑ ΕΡΤΟΥΜΕ!!! (inner thought)

Μετά το φαγητό ο παππούς φτάνει στις αναμενόμενες ερωτήσεις. Πόθεν είσαι μάναμου κλπ. Αλλά καθόλου υπερβολικός στις ερωτήσεις.
Στην συνέχεια πάμε για προσκύνημα στο Μοναστήρι του Κύκκου. Τι οικογενειακά πράματα Θεέ μου. Εν άντεχα έτσι συγκίνηση.

Αναχωρώντας για Λευκωσία με παίρνει για ξενάγηση στο χωριό. Ωραία λέω μας είδαν και οι χωριανοί.

Στην επιστροφή, φάγαμε κουνουπάκια, αέρα και νερό επειδή ο καθένας καθάριζε το τζάμι του όποτε μας έβλεπε) Θυμάμαι μια φορά ήρθε πάνω μας και ένα αποτσίγαρο.

Σκεφτόμουνα πόσο ωραία πέρασα και ότι είμαι τυχερή που έχω έναν άνθρωπο σαν το αμόρε μου δίπλα μου.

Στην συνέχεια μαθαίνω ότι ήμουν η πρώτη κοπέλα που πήρε στο χωριό….